首页 > 古诗文 > 石鼓歌 > 拼音版

《石鼓歌》拼音版

唐代韩愈

shí--hán

zhāngshēngshǒuchíshíwénquànshìzuòshí

shǎolíngrénzhéxiāncáibáojiāngnàishí

zhōugānglíngchíhǎifèixuānwángfènhuītiān

kāimíngtángshòucháozhūhóujiànpèimíngxiāng

sōuyángchěngxióngjùnwànqínshòujiēzhēluó

juāngōnglēichénggàowànshìzáoshízuòhuīcuóé

cóngchéncáixiánjiǎnxuǎnzhuànliúshānā

línjiǔhuǒliáoguǐshǒufánhuīā

gōngcóngchùzhǐběnháojǐnbèichàé

yánnánxiǎolèi

niánshēnmiǎnyǒuquēhuàkuàijiànzhuóduànshēngjiāotuó

luánxiángfèngzhùzhòngxiānxiàshānshùjiāozhī

jīnshéngtiěsuǒsuǒniǔzhuàngdǐngyuèshuǐlóngténgsuō

lòubiānshīshōuèrbiǎnwěishé

kǒngzi西xíngdàoqínzhíxīng宿é

jiēhǎoshēngwǎnduìlèishuāngpāngtuó

chūméngshìzhēngniánshǐgǎichēngyuán

réncóngjūnzàiyòuwèiliàngjuéjiù

zhuóguāngàojiǔzhìbǎocúnduō

zhānbāoguǒzhìshízhǐzàishùluòtuó

jiànzhūtàimiàogàodǐngguāngjiàzhǐbǎibèiguò

shèngēnruòliútàixuézhūshēngjiǎngjiěqiècuō

guānjīng鸿hóngdōushàngtiányànzuòjiànguóláibēn

wāntáixiǎnjiéjiǎoānzhìtuǒtiēpíng

shàshēnyángàijīngjiǔyuǎntuó

zhōngcháoguānlǎoshìkěngǎnānē

tóngqiāohuǒniújiǎoshuízheshǒuwèi

xiāoyuèshuòjiùmáiméiliùnián西kōngyínó

zhīshūchèn姿mèishùzhǐshàngbáié

zhōudàizhēngzhànrénshōushí

fāngjīntàipíngshìbǐngrènshùchóngqiū

ānnéngshànglùnlièyuànjièbiànkǒuxuán

shízhīzhǐcuōtuó

韩愈简介

唐代·韩愈的简介

韩愈

韩愈(768~824)字退之,唐代文学家、哲学家、思想家,河阳(今河南省焦作孟州市)人,汉族。祖籍河北昌黎,世称韩昌黎。晚年任吏部侍郎,又称韩吏部。谥号“文”,又称韩文公。他与柳宗元同为唐代古文运动的倡导者,主张学习先秦两汉的散文语言,破骈为散,扩大文言文的表达功能。宋代苏轼称他“文起八代之衰”,明人推他为唐宋八大家之首,与柳宗元并称“韩柳”,有“文章巨公”和“百代文宗”之名,作品都收在《昌黎先生集》里。韩愈在思想上是中国“道统”观念的确立者,是尊儒反佛的里程碑式人物。

...〔 ► 韩愈的诗(357篇)